Mama achter het boek : Irene Easton (MOE is MOE maar voldaan)

Geplaatst op 31 oktober 2013.

RSS feed van 'ik ben zwanger'

Moeder zijn is vandaag de dag een stressvolle baan. Je werkt, doet het het huishouden, brengt je kinderen van hot naar her, doet boodschappen, helpt op school en dat alles onder de nodige tijdsdruk. En dan ben je naast moeder ook nog een eens vrouw en minnares of word je uit je slaap gehouden omdat je piekert over de toekomst? Herkenbaar? Lees dan het boek ‘Moe is Moe’.
Het boek is een feest van herkenning voor elke moeder die geniet maar ook wel eens sombert over haar rol.
Het boek is door een fulltime-moeder van 4 kinderen geschreven.
Even voorstellen : Irene Wing Easton !

Kun je iets meer over jezelf vertellen?

Mijn naam is Irene Wing Easton. Ik ben getrouwd, moeder van vier kinderen, twee jongens en twee meisjes, en heb een boek geschreven dat MOE is MOE maar voldaan heet. Toen ik dit boek schreef waren mijn kinderen nog klein, inmiddels is de jongste alweer 10 en de oudste 17.
Ik draag een ooglapje, dat komt omdat ik door een val op mijn achterhoofd een hersenstambeschadiging heb opgelopen waardoor ik niet met beide ogen tegelijk kan kijken. Ik heb de ooglapjes in allerlei kleuren en ze worden door mijn eigen moeder gemaakt! Ik heb door die hersenstambeschadiging ook chronisch pijn aan mijn ogen en achterhoofd en destijds mijn opleiding tot verpleegkundige moeten staken. Daarvoor zat ik op het VWO en daarna heb ik allerlei opleidingen geprobeerd te doen maar het lukte niet meer met mijn hoofd. Schrijven kan ik doen op de momenten dat mijn hoofd meewerkt en na twee schrijfopleidingen die ik via internet kon doen, ben ik aan de slag gegaan.
Eigenlijk is schrijven al vanaf het moment dat ik kon lezen, iets geweest wat ik met plezier doe. Ik heb verhalenschriftjes liggen die ik als kind schreef en ik herinner me nog zo goed wat een indruk het op me maken dat een woord twéé betekenissen kan hebben! Moe is Moe in ‘Het eerste leesboekje’…is me goed bijgebleven en dus later de titel van mijn eerste boek geworden!

Vertel eens iets over je boek.

Eigenlijk wilde ik een roman schrijven maar op het moment dat ik kleine kinderen had, was er echt geen tijd voor om research te doen en alles uit te werken. Ik kon dus beter schrijven over een onderwerp waar ik middenin zat: kinderen in de leeftijd van nul tot 12 jaar.
Tegelijkertijd liep ik als moeder tegen dingen aan die me veel stress bezorgden. Wanneer ik heel voorzichtig, bijvoorbeeld tegen een goede vriendin, daar eens iets over losliet, bekende ze me dat ook zo te ervaren. Gaandeweg ging ik bij andere moeders informeren en bleken ook zij…nú weet ik uit de reacties die ik krijg, dat de onderwerpen die ik in mijn boek aansnijd bij heel veel moeders spelen die dus allemaal denken dat ze de énige zijn die daar stress door hebben. Ik dacht toen, dáár moet ik wat mee doen. Ik wilde het boek schrijven dat ik zelf had willen lezen toen ik zwanger was van de eerste, zodat ik alvast had kunnen nadenken over hoe ik mijn keuzes binnen het moederschap zou gaan maken.
Daarnaast had ik nóg een drijfveer, een missie. Ik wilde afrekenen met die eeuwige strijd tussen moeders onderling en juist voor solidariteit pleiten. Iedereen maakt haar eigen keuzes binnen het moederschap en laten we respect hebben voor elkaars beslissingen. Ik wilde dus ook niet schrijven hoe het moet, maar alleen aangeven wat er zoal mogelijk is en waar ik zelf moeite mee had gehad of blunders in had gemaakt. Met veel humor natuurlijk want dat is de beste (en leukste) manier om taboes te behandelen.

Hoe lang heb je erover gedaan om het boek te schrijven?

Zeven jaar maar natuurlijk niet aan één stuk door. Ik was immers, mede door de omstandigheden met mijn hoofd, degene die thuis bleef bij de kinderen en daar ging ook veel tijd in zitten.
Dus maakte ik overdag aantekeningen op papiertjes die ik als de jongste naar de peuterschool ging of ’s avonds als de kinderen sliepen, uitwerkte tot korte verhalen. Zodra de jongste naar de basisschool ging, ben ik echt los gegaan. Ik schreef expres korte verhalen die telkens over één afgebakend moederlijks stressje of taboe gaan want ik had niet langer de tijd om te schrijven en moeders hebben vaak ook niet langer de tijd om te lezen. Moeders doen soms maanden over een boek omdat ze het telkens moeten wegleggen. Ik wilde een boek schrijven waarmee dat met gemak kon, je raakt nooit de draad kwijt en kunt ook makkelijk een onderwerp dat bij jou op dat moment speelt, weer eens terugzoeken en herlezen. Het grappige is dat ik dit ook vaak van lezeressen terug hoor, dat ze regelmatig stukken herlezen.
Het boek schrijven was één ding, toen moest het nog uitgegeven worden! Het manuscript van ‘Moe is Moe’ werd door 26 uitgevers enthousiast ontvangen (‘leest lekker weg, rake onderwerpen, goed geschreven, humor enz enz.’) maar even zo vaak afgewezen want: ‘Je bent geen Bekende Nederlander en dus commercieel niet aantrekkelijk.’Tjsa, daar sta je dan als Gewone Moeder…Mijn man haalde me over om zelf een uitgeverij op te richten en het boek uit te geven. We hebben het professioneel laten drukken en ik doe alle pr zelf. Inmiddels is de tweede druk uit.

Wat waren de belangrijkste uitdagingen die je bent tegengekomen tijdens het schrijven van het boek?

Wat een leuke en nuttige vraag! Ik denk dat het de ultieme uitdaging was om dóór te schrijven. Want schrijven is ook gewoon beginnen, zitvlees hebben en doorzetten. Echt, ik wist van te voren niet dat ik zoveel versies van het boek zou schrijven voordat het geschikt was om uit te geven. Bij schrijven moet je ook techniek beheersen en dat is weer iets wat je ook gaandeweg moet leren en hulp bij nodig hebt. Ik heb op het laatst auteursbegeleiding (ook wel schrijfcoach genoemd) ingehuurd. Deze fungeerde voor mij als een redacteur en kwam dus met een rode pen aangeven wat er niet deugde of beter kon. Dat was heus wel eens flink slikken maar het kwam de kwaliteit van het uiteindelijke boek ten goede. Inmiddels weet ik dat het er ook bij de grote uitgeverijen net zo aan toe gaat, de redacteuren hanteren ook een rode pen bij Bekende Namen.
Schrijven is een proces. Het is niet zo dat je achter elkaar een boek schrijft. Het begint met een plan, een schema, en daarna worden alle scènes uitgewerkt, en herschreven en geschrapt en weer herschreven enzovoorts. Je ziet het groeien en vooruitgaan. Hm, eigenlijk net zoals je dat met je moederschap hebt. Dat is ook een kwestie van dingen proberen en soms weer schrappen en uiteindelijk toch je kind zien groeien en bloeien.

Welke schrijvers lees je graag?

Na een hele tijd veel thrillers gelezen te hebben ben ik nu alweer een paar jaar bezeten van literatuur, van romans. Ik probeer daarin van alles uit. Tommy Wieringa is sinds zijn laatste boek ‘Dit zijn de namen’ echt een favoriete schrijver maar ik heb ook altijd een zwak voor vrouwelijke schrijfsters die naar mijn mening wel eens te weinig aandacht krijgen. Momenteel lees ik ‘wij en ik’ van Saskia de Coster. Ook de boeken van onder andere Esther Freud, Kristien Hemmerechts en Franca Treur vind ik mooi. ‘Dorst’ van Esther Gerritsen wil ik ook nog lezen.
Ik vind het jammer dat tegenwoordig de meeste aandacht naar de boeken in de top 60 uitgaat. Er zijn nog zoveel andere mooie boeken die daar (net) niet in terecht komen. Ik lees wel steeds meer (ook luisterboeken), merk dat het me tot rust brengt.

Je bent een moeder, vrouw en momtrepeneur. Hoe combineer je werk en privé? Hoe ziet bijvoorbeeld je (werk)dag eruit?

Ik voel me soms net een goochelaar, er zitten te weinig uren in een dag. Zeker nu mijn man door de week vier dagen in Frankrijk werkt, komt er met betrekking tot huis en de kinderen, veel op mijn bordje terecht. Daar wil ik niet zielig over doen, we zijn blij dat hij werk heeft en we zijn blij met onze vier kinderen. Ik heb een beperkte hoeveelheid energie en er zijn dagen dat ik veel en met mijn ogen dicht, op bed lig in verband met te heftige pijn. Maar er zijn ook dagen dat het goed gaat en al met al kom ik er echt wel. Als ik een goede dag heb ziet deze er als volgt uit.
Zodra de kinderen ’s ochtends naar school zijn ga ik éérst schrijven. Ik werk momenteel namelijk aan een roman! Daarnaast schrijf ik regelmatig columns over diverse onderwerpen, die ik op mijn website plaats. Ook geef ik af en toe een lezing of een workshop en verder ben ik veel tijd kwijt aan het promoten van mijn boek.
Tussen het schrijven door doe ik de huishoudelijke klussen, vooral wanneer ik even vastloop en denk dan ondertussen na over het schrijfwerk. Je gelooft het misschien niet maar bijvoorbeeld het gezoem van stofzuigen werkt heel rustgevend in je hoofd en ineens komen er dan ideeën boven borrelen of oplossingen voor een schrijfprobleem. Hetzelfde heb ik bij strijken, afwasmachine leegruimen en afstoffen.
Ik probeer de tijd die ik aan het huishouden besteed te beperken want een huis blijft altijd roepen om meer. Daarom begin ik de dag ook altijd met schrijven, anders komt dat in de verdrukking en ik heb het echt nodig om naast gezin en huis iets voor mezélf te hebben.
Alleen de jongste is met lunch nog thuis, de rest zit al op de middelbare school. Na schooltijd ben ik er voor de kinderen maar wanneer zij zichzelf vermaken met huiswerk of spelen dan kan ik ondertussen nog wat schrijven of andere dingen doen zoals in de tuin werken (op z’n Irenes, ik doe maar wat). Ik mag vanwege mijn hoofd niet zelf autorijden. Boodschappen doe ik voornamelijk op de fiets of lopend zodat ik nog wat buiten kom en meteen beweeg.
Het is altijd een heel gedoe om het eten op tafel te krijgen voor alle kinderen die allemaal hun sporttrainingen of huiswerkbijles op verschillende tijden hebben. We proberen zoveel mogelijk tegelijk aan tafel te zitten en zetten dan Skype op de ipad aan om met mijn man bij te praten. De kinderen kunnen dan hun verhalen aan hem kwijt en zo is hij er dan toch bij. ’s Avonds ga ik regelmatig nog een uurtje wandelen met een vriendin of met één van de kinderen (ondertussen bijpraten), houd me bezig met de was (heel wat met zes personen) daarna schrijf ik, bel nog met mijn man en lees nog even voordat ik ga slapen.

Waar ga je altijd met je kinderen heen in je eigen woonplaats en waarom?

Het leukste plekje voor kinderen in Wijchen (dat ligt vlakbij Nijmegen) is de buitenspeeltuin de Blije Dries. Zo leuk dat ik hem zelfs in mijn boek verwerkt heb (als de Blije Dreuzel). Het is echt zo’n ouderwetse speeltuin, heel groot maar wel overzichtelijk met veel toestellen, pierenbadje, bankjes en niet duur.
Maar we hebben hier ook een heel leuk museum in het Kasteel Wijchen waar voor kinderen veel te doen is en een laagdrempelige galerie Kunst Post Wijchen waar ik ook graag met hen naar binnen stap om rond te kijken. De omgeving van mijn woonplaats is mooi, je kunt heerlijk wandelen en lopen doen mijn kinderen, zeker nu ze ouder worden, ook graag.

Als je je leven kunt terugdraaien, is er dan iets wat je zou willen veranderen? Of anders zou hebben gedaan?

In ieders leven gebeuren wel dingen die je liever niet was overkomen of had meegemaakt, vooral het verlies van mensen doet pijn. Maar het hoort er helaas bij. Ik probeer me altijd maar flexibel op te stellen en mee te gaan met de verrassingen in het leven, nieuwe oplossingen te zoeken en dingen te verwerken voor zover dat mogelijk is. Het is een streven dus het lukt niet altijd.
Voor ‘Moe is Moe’ zou ik willen dat boekwinkels mijn boek in de winkel zouden durven leggen in plaats van alleen maar te bestellen als mensen daar om vragen (het handjevolboekhandels die het wel neerleggen ben ik heel dankbaar). Het zou fijn geweest zijn als ook de media en met name de tv programma’s niet hadden gereageerd met ‘We willen je niet in de uitzending want onze sponsor vindt je te Onbekend.’ Ik moet hard werken om met schrijven op te vallen want Gewone Moeders… maar toch, moet je eens zien, ‘Moe is Moe’ stond in ouderschapstijdschriften als Groter Groeien, Kek Mama en in Boekenkrant. Steeds meer moeders weten toch van het bestaan van mijn boek af . En dan nu weer een interview bij Moms and the City. Dit soort dingen ben ik blij mee en trots op. Ik heb veel pech gehad maar ook veel geluk. Zo heb ik een gesponsorde boektrailer voor mijn boek waar ik heel blij mee ben. Want het uitgeven van je eigen boek kost geld en ik kan van mijn schrijfwerk geen inkomen bijeen schrapen. De onkosten die je hebt zijn behoorlijk groot maar ja ik doe het uiteindelijk uit idealisme en omdat ik het niet kan laten. Dat ik er spaargeld in steek en me te blubber werk, steekt me wel eens maar als ik dan weer een reactie van een lezeres krijg met woorden als ‘ ik heb zo gelachen om je boek maar ook zó gehuild’ dan weet ik weer waarvoor ik het doe.

Heb je nog plannen voor nieuwe boeken?

Ja! Ik ben nu bezig met een roman. Dat is natuurlijk wel iets heel anders dan een boek over moederschap maar ik weet zeker dat de lezers die ‘Moe is Moe’ leuk vonden de roman ook zullen weten te waarderen en daarnaast kan ik daarmee ook een breder publiek aanspreken. In Moe is Moe zit veel humor, in de roman waar ik nu aan werk zit veel ironie. Ik hoop natuurlijk dat er een of andere grote uitgeverij komt die de roman wil uitbrengen (er is al een uitgeverij die me uit zichzelf benaderd heeft met het verzoek het te mogen lezen) maar als het niet lukt ga ik het weer zelf uitgeven, alleen wel op een andere manier dan de vorige keer. Het scheelt wel dat ik inmiddels wat naamsbekendheid (zoals dat zo mooi heet) heb en tot mijn grote verbazing en vreugde lezeressen me zelfs mailen of tweeten met de vraag wanneer mijn roman uitkomt. Dat geeft me echt moed om door te zetten.
Verder komt er zeker nog een keer een vervolg op Moe is Moe, ook dáár maak ik nu al steeds aantekeningen voor. Daarnaast heb ik nóg een roman in mijn hoofd zitten en verder wil ik doorgaan met het schrijven van columns.

Heb je nog tips voor andere moeders die overwegen een boek te schrijven?

Gewoon beginnen! Al ben je elke dag maar tien minuten bezig met het schrijven (erover denken is ook ermee bezig zijn) dan kom je toch telkens een stukje vooruit. Verder noemde ik al de tip van auteursbegeleiding. Wees voorzichtig met gedachten als ‘mijn buurvrouw of vriendin leest veel en zij vindt mijn manuscript goed, dus is het goed’. Naast auteursbegeleiding maak ik gebruik van professionele proeflezers. Ik moet zeggen dat ik, toen ik mijn boek zelf uitgaf, veel tijd en energie kwijt ben geraakt aan het ‘wiel uitvinden’ want alles binnen het uitgeefgebeuren is nieuw voor je. Er komt zoveel bij kijken, niet alleen technische dingen, opmaak van het boek, omslag, isbn nummer aanvragen, boekwinkels benaderen, Centraal Boekhuis maar ook je boek promoten naar toekomstige lezers enz. enz. Dat is ook de reden dat ik het initiatief heb genomen om met mensen van auteurbegleidingsbureau Artemis en uitgeverij Rozenberg samen te komen om onze ervaringen te delen. In januari 2014 start via hen een uitgeverij Rheia dat schrijvers die zelf uit willen geven op een persoonlijke manier helpt. Het is niet mijn bedrijf. Ik heb de mensen alleen bij elkaar gebracht en adviseer hen omdat ik uit ervaring weet waar je tegenaan loopt als je je boek zelf uit wilt geven.

Tot slot, als je wilt schrijven maar je hebt daar nu nog geen tijd voor, probeer dan zoveel mogelijk te lezen want daar leer je ook heel veel van, dat werkt in je hoofd toch door en daar heb je later weer plezier van.

Website : www.wingeaston.nl
Twitter: twitter.com/ireneeaston
Facebook : www.facebook.com/IreneWingEaston